Naninirahan kaya si Tarzan sa buwan?

Tinitingnan ko ang buwan na iyon. Isang liwanag na nagniningning tuwing gabi. Tiningnan ko itong maigi. Bilog, mataas, nagniningning. Hindi ko maabot. Ako'y hanggang tingin.

Sa gabing madilim, tulad ngayon, hindi ko magawang limutin, ang nararamdaman ng puso kong nagkukubli. Naghahanap. Naghihintay. Umaasa, baka sakaling mahulog ang buwan sa mundong aking ginagalawan.

Magkalayo ang buwan at ang mundo. Oo magkalapit, kumpara sa ibang bituin at planeta sa langit, ngunit kung tuuusin, ito'y mahirap pa ring abutin. Malayo talaga kahit ipagpilitan ko pa. Ang buwan, na lagi kong tinitingnan at laging pinapangarap na makita, ay pangarap lang talaga.

Malamig. Umiihip kasi ang hanging mapait. Dala-dala ng gabi na nagbibigay dilim. Walang tao. Wala kang madinig. Tahimik. Walang umiimik. Tila ako'y nananaginip. Nananaginip na sana'y ang buwang aking ibig ay tuluyan nang lumapit.

Blangko ako. Hindi magawang makapag-isip nang maayos. Hindi ko alam kung ano ba ang mayroon ngayong gabi. Nakararamdam ako ng kung anong awrang pilit na nagtatago sa aking puso. Nakabaon ito at hindi ko mahukay. Hindi ko masabi. Tila ayaw magpasiwalat. Kahit anong gawin kong hukay dito'y bumabagsak at bumabalik pa rin sa kailaliman. Lumamig ulit. Napansing kanina pa pala madilim. Kanina pa ako nakatingin sa buwan at kanina pa ako nagmumuni nang malalim.

Ano nga bang mayroon sa buwang ito? Gusto kong maabot. Gusto kong angkinin. Gusto kong sabihing may damdaming sa akin ay pabitin-bitin at hindi maamin-amin. Hindi ko mapakita kaya ako ngayo'y hanggang tingin.

Mahirap. Lumalamig na naman kasi. Lumalamig at nagpapaalalang ako ngayo'y nag-iisa. Nag-iisa sa pag-aalalang ako at ang buwan ay malayo sa isa't-isa. Malabong magsama. Imposibleng magkita. Isa lamang pantasya.

Nalungkot ako. Tinitigan ulit ang buwan sa kalawakan. Napakadilim. Napakalamig. Ako'y nag-iisa. Kailangan kita. Kailangan ko ang buwan na malayo sa akin. Kailangan ko ang buwan na isang pantasya. At handa akong iwan ang realidad upang makasama lang siya.

Tinalon ko ang mundo patungo sa buwan na ibig ko, gamit ang katotohanang alam kong hindi totoo. Pnilit ko, oo, nagpumilit ako. Inabot ko ang buwan at hinagkan sa isip ko. Maya-maya'y tuluyan nang nagbago ang aking kapaligiran. Ang mga tao'y nanigas at ako lang ang gumagalaw. Hindi ba ito panaginip? Hindi ko lang ba ito kathang-isip? Hindi ko rin alam. Basta ang alam ko, malapit na kitang makasama.

Pinahinto ko ang oras. Nahawakan ko ang buwan. Tuluyan na nga kitang naabot. Nililok ko ang pangalan ko sa bilog mong katawan nang sa gayon ay maging akin ka na. Pinakawalan ang damdaming nakabaon sa aking kaloob-looban. Sinigaw ko ang mga salitang hindi ko magawang masabi. Sinabi ko lahat, ang lahat-lahat, at ngayon ay naghihintay na lang ako sa iyong sagot. Ngunit, bakit ganoon, wala akong marinig? Sinigaw ko ulit ang pangalan mo. Binigkas ang limang letra ng iyong pagkakakilanlan. Sigaw ako ng sigaw, hiyaw ako ng hiyaw--ibinigay ko ang buo kong lakas upang ito'y marinig mo. Hindi ba't malapit ka na sa akin, bakit 'di mo pa rin marinig?

Saka ko lang natantong walang lumalabas na tunog na mula sa akin. Do-Re-Mi, A-Ba-Ka-Da, 1-2-3, A-B-C--ayaw talaga! Ano bang meron ka? Bingi ka ba o sadyang nagbibingi-bingihan lang? Hindi mo rin siguro alam na nasasaktan na ako. Mahigpit ang hawak ko sa'yo, mataas ang tinalon ko, at kahit magkaibang mundo tayo ay pinilit kong maabot ka. Isa kang buwan na malayo sa mundong aking ginagalawan. Pinuntahan at ginawa ko ang lahat makalapit lang sa'yo, ngunit, ngayong ako'y nandito na, ni hindi mo marinig ang tibok ng puso ko? Bakit? Ano bang mali?Ano bang kailangan kong gawin? Bakit ka ba kasi nagniningning? Bakit ba ako nagdidilim? Bakit ganito? Hindi mo man lamang ba ako pansin?

Nagising sa katotohanan. Pumutok ang lobo sa aking ilong. Ako pala'y nananaginip. Kaya hindi mo marinig dahil lahat ay ilusyon lamang. Sana nga kasama sa lahat na iyon ang aking nararamdaman nang sa gayon ay hindi ako nasasaktan. Mahirap palang tawirin ang langit. Mahirap palang hagkan ang buwan ng mahigpit. Malaki ka. Nakakapaso. Wala kasing gravity doon kaya ka hindi mahulog-hulog sa akin.

Tiningnan ko ulit ang buwan na iyon. Ngayon, bumalik na ang aking ulirat. Malamig at madilim ang aking paligid, na tulad ng dati. 'Di ko alam kung umaasa pa rin akong matawid ang himpapawid at makatungtong sa lugar na aking iniibig, ang buwan. Ang buwan na wala man lang gravity at walang nabubuhay na tao. Napailing ako. Naalala kong hindi lang pala ako ang pwedeng tumitig sa'yo. Marami pang umaasa at sa'yo'y naghihintay. Maraming nakatingala. Maraming nagpapantasya. Hindi lang ako ang nangangarap na abutin ka. Bakit ba kasi nasa kalangitan ka? Ang taas mo, hindi kita kaya.

Hinagkan ko ang sarili kong katawan. Ako ay nanlumo sa isang lugar--habang nakakatitig sa buwan--sa buwan ng kawalan.

Dahil ikaw at ang buwan ay iisa.