Balikan mo ako. Sige na.

Thursday, ‎July ‎19, ‎2012, ‏‎10:52:47 AM

Hello Banunay! Napakatulin nga naman ng oras, ‘no?  Parang kailan lang nang lasapin mo ang panibagong yugto ng buhay mo. Parang kailan lang noong una kang tumapak sa kolehiyo. Kay tagal na rin pala. Kay tagal na nang araw na iyon.

Para sa akin, lahat ng first, ay mahalaga. Naroon ang unang kamalian at ang kalakip nitong pakiramdam. Naroon ang unang hiyang paurong sulong at mga pagdadalawang-isip kung kakausapin ko ba ang isang taong ito o hindi. Maririnig mo ang “rubdub” ng iyong puso. Tumitibok ito na para bang nakita mo ang taong pinapangarap at pinapantasya mo. Pero, hindi talaga dahil kabado ka lang. Wala kang kakilala—wala ni isa. Oo, ikaw lang mag-isa.

Naalala ko pa. Late ako ng araw na iyon. Late ako noong unang oryentasyon. Hindi ko na naabutan ang programa. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nakita ko na lang ang sarili ko na nakatayo sa gitna ng Palma Hall Annex, hindi malaman ang gagawin. Tuliro. Nakatayo.

Dumiretso na ako sa Office of Registration (OUR) pagkatapos kong pumunta sa Departamento ng Sikolohiya para papirmahan ang form5 ko sa adviser.Kulang pa ako ng subjects ng mga panahong iyon, kaya naman nang makakita ako ng kapwa psych-major din na pwedeng mapagtanungan ay pinatos ko na. Wala nang hiya-hiya.

Sa katangahan ko (malay ko ba!), sinulat ko ang lahat ng subjects ng tulad kong psych major na yun. Sabi ko pa, “sige na! Patingin ng subjects mo, para classmates tayo.” Hahaha. Akala ko ay okay na, hindi pala. Pinagalitan pa ako ng mga taong nasa registration dahil dapat daw hindi ko dapat sinusulatan ang form5 at ang mga nakatataas lang ang pwedeng magsulat dito. Dagdag pa niya, coputerized lahat ng transaction dito sa UP kabilang na ang pagkuha ng subject.

Nagkahiwalay na kami ng landas. Nauna na siyang natapos magpa-enroll dahil kumpleto na ang subjects niya. Ako, naroon pa rin, nakapila. Tinext ko si Rachel na kauna-unahan kong nakilala at naging kaibigan sa UP. Nakilala ko siya noong April 30, 2010 sa UP Health Service. Nasa harapan ko siya ng pila ng medical check-up kasama na ang x-ray, dental at eye vision. Sa buong pilahang naganap, mula ng unang “hi” at “hello” naming dalawa, daldalan lang aming ginawa. Ang masaya nito, magkaibigan pa rin kami hanggang ngayon.

Alas-tres na ng hapon nang matapos akong magpa-enroll. Masaya ako. Sa wakas, enrolled na ako. Yey! First year na ako at dito pa sa primaryang unibersida sa Pilipinas, sa UP-Diliman. Tuwang-tuwa rin ako dahil nakuha ko ang Tae Kwon Do na PE. Oha!

Ibang kaba rin ang naramdaman ko noong unang araw ng pasukan. Iiba na ang mga kaklase at bagong pakikisama na naman. Pati ang propesor, kailangan mo ring timplahin at hanapin ag kiliti. Ibang hirap na dala dulot ng pag-aaral. Mas matindi na ang pagpupuyat at pakapalan ng mga babasahin. Ibang buhay. Nakakatakot—ako’y natakot.

Na-culture shock ako rito sa kolehiyo. Iba talaga ang buhay dito. Galing ako sa pampublikong paaralan at simple ang buhay kaya naman nagulat ako sa ibang aurang dulot ng mga mag-aaral dito. Iba-iba sila—liberated, mayaman, sosyal, aktibista, japorms, matalino, inglisero, lahat na. Sa unang araw ng pasukan pa lamang, ibinabandera na nila ang maagarbong sasakyan, gamit sa eskwelahan, mamahaling cellphone at aplle na laptop. Haaaay. Payabangan na rin ng eskwelahang pinaggalingan. Pamahalan ng damit at pabonggahan. Samantalang ako, kung anong una kong mahalungkat sa aking damitan ayun na ang isosoot. Wala ng mix and match at pilian pang magaganap.

Sa unang araw din ng kolehiyo, lahat ng klase ko ay hindi pinasukan ng propesor. Hinintay namin sila ngunit hanggang sa huli, ni larawan at proxy nila ay hindi namin nakita. Madaling madali pa naman ako sa bawat klaseng aking pupuntahan dahil ayokong malate tapos hindi sila magpapakita. Kaasar ah. Hahaha. Naligaw pa nga ako sa mga rooms dahil sa AS, magkahiwalay ang mga odd at even numbers na room. Malay ko ba. Akala ko, hindi ko lang talaga makita yung room ko. Oo, inikot ko ang buong Palma mula 1st floor hanggang 4th. Ako na!

Kay rami pang nangyari sa mga susunod na araw. May mga naging kaibigan din naman ako kahit papaano. ‘Yung isa nga roon, nilibre pa kami ng lunch. Yum yum yum yum! Super saya ng mga panahong iyon dahil marami kaming nagsalu-salo at sabay-sabay na kumain. May mga nakilala rin akong hindi ko malaman kung dadaldalin at kakausapin ko ba o hindi. Paano, sa haba-haba ng sinabi ko (daig pa nobela), “oo” at “magaling” lang ang sasabihin. Ang mas masaklap pa, ‘yun bang titingnan ka lang o kung hindi nama’y ngngiti. Bilang na bilang mo ang salitang sasabihin.

Nahirapan din ako sa schedule ng klase, paano ba naman, walang pagitan ang sujects ko. Ibig sabihin, kailangan kong lumipad patungong Math Building galing AS Looby. Ang masaklap, saktong-sakto kung magpaalis ang prof namin sa AS kaya kailangan naming gamitin ang mga tinatago naming superporwers para hindi ma-late sa Math. Okay.

Halos lahat ng mga event na handog ng Student Council at ng kung ano pa mang organizations sa tulad naming mga freshie ay aking pinuntahan. Siyempre, minsan lang maging fresihe kaya lasapin mo ang lahat ng pwedeng lasapin! I-enjoy baga ang pagkabata at pagka-fresh nang wala kang pagsisihan bandang huli.

Ayun, tulad ng mga oras na lumipas buhat ng ako’y pumasok sa unibersidad na ito at hanggang ngayong nasa ika-tatlong taon na ako ng kolehiyo, hindi ko na ito namalayan. Nawala na rin ako sa ulirat na nasa ikatlong pahina na ako ng pagkekwentong ito. Kay bilis, tulad ngayon. At darating din ang araw na matatapos din ako sa yugto ng buhay kong ito tulad ng kwento kong ito na ngayo’y binabasa niyo.

Sabi nila, hindi mo makalilimutan ang lahat ng mga una at firsts. Totoo nga. Ngunit, hindi ito matatapos sa unang karanasan, unang kaibigan, unang pagkatuto at unang damdamin. Masusundan at masusundan ito. Marami rin naman akong kailangan pang gawin at maranasan, ngunit asahan niyo, hinding hindi ko siya tatakbuhan at haharapin ng buong tapang. Hindi sa kolehiyo matatapos ang lahat. Hindi sa pagiging freshie at kung paano ka unang naligaw. Masusundan pa ang lahat ng simula. Mas marami pang magiging simula.  

O sige na, Banunay. Tatapusin ko na ito at nang may masimulan akong bago. J

 ♥ ☺ ♥ And that what life brings. ♥ ☺ ♥