MUNTI KONG PALASYO

maliit, pangit, ngunit kuntento
dito'y maligaya sa aking palasyo
kahit tingin ng alipustang mga mata
sa piling nito ako'y masaya.

taas noo ko itong itataas
mga kamay na maraming adhika
wala saa itsura, bagay na impluwensiya
pagmamahal nama'y umiikot sa kanya.

'di hihingi sa inyo ng iwi
at lalong hindi magkukunwari;
'di kakahiya ang sariling akin
ang reynong munti, may ngiti 'di lagim.

lagisgis ng puno doon sa parang
ay aking lupain kung ito'y hambingan
langgam nga lang ituring, itong bulaklakin
pusta ko'y kakainin, 'yong sariling hinaing.

ang aking panaghoy sa sangkatauhan
huwag husgahan kundi 'toy balutan
saka lang matatanglaw, ang tunay na yumi
nang akig palasyong sagana sa tutubi.

at itong si Pebo ay papasikat na
kasabay ng pag-unlad at dito ako'y reyna;
makikitang si pilay ay mayroon ng muleta
at itong si manok ay lilipad na.

itong si munti ay unti nang lumaki
napagtibay, tumatag ng aking bidasari;
hinuhusgahan n'yong palasyo kong munti
salami'y kinuha, bumanda sa sarili.

o bakit ganito, nag-uunahan
mga ideya sa aking isipan ?
dahil ba sa maliit na palasyong pinagsulatan
o di kaya sa taglay niyang kasabikan.


salamat sa iyo...aking munting paaralan=)